Archief van The Book Reviews
Recensies binnen allerlei genres, van thrillers tot young adult romans, kritisch en eerlijk geschreven!
Net een tijdmachine| Grondvuur – Mirjam Gielen
Er was vuur geweest, stank, geschreeuw en het doffe rommelen van instortende muren. Ik was blijven lopen. Ik kon niet anders, ik kon niet stoppen, ik móest doorlopen. Mijn hersenen wilden niet snappen wat ik zag en hoorde; herkenbare vormen die uit bergen stenen en planken staken, kreten vanuit kelders. Mijn lichaam was blijven doorgaan als een blikken opwindspeeltje. Al zo vaak waren de geallieerde vliegtuigen over Nijmegen gevlogen. Het luchtalarm hoorde al net zo bij ons leven als de …
Om van te houden | Wat als dit het is – Becky Albertalli en Adam Silvera
Ik geloof in liefde op het eerste gezicht. Het lot, het universum, de hele rambam. Maar niet zoals jij erover denkt. Ik bedoel het niet van ‘onze zielen zijn uit elkaar gehaald en jij bent voor altijd mijn wederhelft.’ Ik denk alleen dat het voorbestemd is dat je bepaalde mensen tegenkomt. Ik denk dat het universum ze een zetje geeft zodat ze op je pad komen. Zelfs op een gewone maandagmiddag in juli. Zelfs op het postkantoor.
Rijk en schrijnend | Ver van de boom – Robin Benway
‘Mijn ouders hebben zoveel boeken over adoptie gelezen, en over geadopteerde kinderen, en over hoe je van je geadopteerde kind moet houden en het moet accepteren, maar ik heb ze nog nooit één boek zien lezen over hun biologische kind, weet je? Ze lezen geen boeken over Lauren. Alleen over mij. Omdat ik anders ben. Ik ben een projéct.’
In één ruk uit | 67 seconden – Jason Reynolds
Misschien hoorde hij me nietof nam hij me niet serieus. Dat doen oudere mensen nooit.Proberen altijd te doen alsof wat ik zeg niet waar is.Proberen altijd te doen alsof ik niet meen wat ik zeg.Maar ik meende het wel.Echt.
Vernietigend eerlijk | Er is geen vorm waarin ik pas – Erna Sassen
Ik meld me vaak ziek. Daar begon ik mee toen het winter werd en ik steeds moeilijker mijn bed uit kon komen. Ziekmelden. Omfietsen. Weglopen. Afhaken. Bang zijn. Ik geloof echt dat ik het mezelf heb aangeleerd. Bang zijn. vroeger was ik nooit bang. Op school bedoel ik. Nooit bang dat ik iets niet kon of dat iets niet zou lukken en DAT IK DAN DOOR DE MAND ZOU VALLEN.
De Nederlandse Jojo Moyes | Soepfactor en andere verhalen – Jackie van Laren
Jackie van Laren debuteerde een aantal jaar geleden met de Q-serie en staat sindsdien wijd en zijd bekend als de koningin van de Nederlandse feelgoodroman: haar Vallen en Opstaan-epos is razend geliefd en haar fleurige zomerboeken verschijnen met de regelmaat van de klok: ze wordt zelfs de Nederlandse Jojo Moyes genoemd. Eerlijk is eerlijk: haar boeken staan al een tijdje te pronken op mijn Goodreads-TBR, maar aan lezen kwam ik door alle veel hoger prijkende titels niet toe. Tot ik …
Te plotgestuurd | Niet volgens het script – Jennifer Murgia
De afgelopen twee uur was het onverwachte me in de schoot geworpen. Óf ik was een enorme geluksvogel, óf mijn leven stond op het punt een heel stuk ingewikkelder te worden. Niets leek volgens het normale script te gaan.
Bijzonder mooi | Een verre plek vlakbij – Hayley Long
Ondanks ons gedeelde verdriet kwamen Griff en ik nooit echt dicht tot elkaar. Het was alsof de verbinding was verbroken. Hij was alleen in zijn wereld, ik in de mijne en ik wist niet hoe ik hem de hand kon reiken om echt contact te maken. Hij was altijd vlak bij me en toch een miljoen kilometer ver weg. Ik denk dat dat het echte rouwen is: het gevoel dat je helemaal bent afgesneden van iemand van wie je houdt. …
Iets te luchtig | Op het slappe koord – Vanessa Gerrits
Uren later verandert zelfs Yms troostende aanwezigheid niets aan het feit dat ik om drie uur ’s nachts alsnog alleen met Mia Miauwsikowska opgekruld aan mijn voeten, mijn tranen afdroog aan Dekentje. De enige twee constanten in mijn leven zijn deze lap stof en voortdurende afwijzing. Je hoeft inderdaad geen Einstein te heten om die twee met elkaar te verbinden.
Wonderlijk gewoon | Wonder – R.J. Palacio
Ik weet dat ik geen gewoon kind van tien ben. Oké, ik doe best gewone dingen. Ik eet ijs. Ik fiets. Ik honkbal. Ik heb een Xbox. Die dingen maken me gewoon. Denk ik. En ik voel me ook gewoon. Vanbinnen. Maar ik weet dat gewone kinderen andere gewone kinderen niet zo bang maken dat ze gillend de speelplaats af rennen. Ik weet dat gewone kinderen niet overal waar ze komen worden aangegaapt.