Elke ochtend als ik wakker word, zeg ik tegen mezelf: Het is maar één dag, slechts vierentwintig uur om je doorheen te werken. Ik weet niet wanneer ik precies met deze dagelijkse peptalk ben begonnen, of waarom. Het klinkt een beetje als zo’n twaalf-stappen-mantra, maar ik zit niet bij de Anonieme Huppeldepup of zo. Al zou je dat soms wel denken, als je sommige onzin die ze over me schrijven leest! Ik leid het soort leven waar veel mensen waarschijnlijk zo een nier voor zouden afstaan om er één dag van te mogen meemaken. En toch voel ík de behoefte mezelf eraan te herinneren dat elke dag eindig is; mezelf gerust te stellen: als ik gisteren heb doorstaan, zal dat met vandaag ook wel lukken.

Eerste indruk

Na mijn recensie vol loftuitingen over Als ik blijf, het eerste deel van het tweeluik, hoef ik jullie niet meer te vertellen hoe hoog mijn verwachtingen waren van dit vervolg. Het eerste deel vond ik zo ontiegelijk mooi vanwege de thema’s, de sterke personages, het nog sterkere perspectief en eigenlijk gewoon vanwege alles, en ik wilde niets liever dan weten hoe het verder is gegaan met Mia en Adam. Ik hoopte op een bijzonder mooi epos waarin het perspectief zou wisselen tussen de twee geliefden, met veel scherpe en pijnlijke verhandelingen over de rauwe emoties van toen. Of ik dat heb gekregen? Deels wel, maar deels ook niet – en dat is waarom ik het best lastig vind om deze recensie te schrijven, ook al is dat eigenlijk het grootste cliché in de wereld van de boekenblogs.

Waar het over gaat

Drie jaar geleden kwam Adams leven op zijn kop te staan toen zijn grote liefde Mia betrokken raakte bij een verschrikkelijk ongeluk. Ze overleefde het, maar verloor haar ouders en broertje en moest een lang herstelproces doorstaan voor ze ook maar weer enigszins de oude was. Adam stond al die tijd aan haar zijde, maar zoals dat gaat in het leven, scheidden hun wegen zich. Mia ging naar New York om aan Julliard te studeren en Adam brak door met zijn band Shooting Star. Nu, na al die jaren, komen Mia en Adam elkaar weer tegen en Adam wil niets liever dan erachter komen wat er destijds in haar omging, waarom ze hem de rug toekeerde en uit zijn leven verdween. Maar net als hij is Mia bij lange na niet meer dezelfde en de grote vraag is of hij de antwoorden wel wil weten.

Wat ik ervan vond

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik erg moest wennen aan het perspectief van Adam: ik was na Als ik blijf zo onder de indruk van de diepgang in de manier waarop Mia haar verhaal vertelde dat ik dat toch eigenlijk wel miste, vooral omdat ik aanvankelijk meer geïnteresseerd was in haar kant van het verhaal. Ook tijdens de rest van het boek bleef ik af en toe verlangen naar een hoofdstuk vanuit haar perspectief, maar toen ik eenmaal in het verhaal zat – en dat was eigenlijk al na een paar bladzijden – begreep ik ook de keuze voor het perspectief van Adam. Net als bij Als ik blijf krijgt het verhaal juist door dat perspectief een enorme emotionele lading, en het is zo intens en levendig dat je er gewoon door meegesleept wordt alsof je Adam echt kent, alsof het een vriend van je is die het heel zwaar heeft en die je zo graag een hart onder de riem wilt steken.

Net als het eerste boek is Wacht op mij weer heel sterk uitgewerkt, op zo’n manier dat je simpelweg gaat geloven in het verhaal, in de personages en in alles wat Adam vertelt, want het voelt allemaal heel erg echt en realistisch. Voor je het weet is er weer een hoofdstuk uit en de structuur is gewoon prachtig. Je komt veel te weten over hoe Adam in elkaar zit en hoe hij leeft – en dat is soms schrijnend – en deze hoofdstukken, ondersteund door fragmenten uit nummers van Shooting Star, zorgen ervoor dat de thema’s als (de andere kant van) rouwverwerking en identiteitsverlies echt uit de verf komen. Daarnaast zijn er hoofdstukken die zich in het verleden afspelen en waardoor de gaten van de drie jaar worden gedicht: langzaam maar zeker ontdek je hoe alles is gegaan en daarin komt de kracht van Adams perspectief goed naar voren: zo schrijnend als Mia’s verlies in deel één was, zo schrijnend is nu Adams machteloosheid.

Toch vond ik het af en toe erg lastig om hoogte te krijgen van de personages: vooral Mia kon ik maar moeilijk begrijpen en Adam kwam zo beschadigd op me over dat ik niet echt kon doorprikken naar zijn echte ik. De verhaallijn vond ik mooi, maar het was net alsof er iets niet klopte: de band tussen Mia en Adam niet, de personen die ze waren geworden niet, de manier waarop ze om elkaar heen draaiden niet… waarschijnlijk is dit juist wel heel passend in de context van alles wat ze hebben meegemaakt en ik vind zeker dat Forman ze een realistische ontwikkeling heeft laten doormaken, maar ik kon ze gewoon niet echt leren kennen. Daarnaast vond ik het erg jammer dat Mia zich niets meer leek te herinneren van haar toestand in het eerste boek: ik stelde me zo voor dat het een hoop extra lading zou hebben toegevoegd als ze het daar met Adam over zou hebben gehad. Nu wordt er slechts naar gehint.

Toch heeft het verhaal weer iets magisch: dat komt door de flashbacks, door de ijzersterke details en verhalen. Het komt door het tijdloze gevoel van Mia en Adams tocht door New York, het komt door de inzichten van Adams kant waardoor alles ineens weer lijkt te kloppen en het komt door de kleine, o zo schattige momentjes van humor en de grote momenten van ontroering. Het komt door het einde, dat eigenlijk precies is zoals het zou moeten zijn – en tegelijkertijd ook weer niet. Het komt door hoe heftig het is om te lezen over hoe ongelukkig Adam is en hoe moeilijk Mia het heeft gehad, maar het komt ook door de hoop en de liefde die in alles doorklinken. Het komt door het gevoel van intense verbinding met Mia en Adam en het gemis na het omslaan van de laatste bladzijde.

Conclusie

Wacht op mij is een prachtig boek dat op een mooie, maar enigszins ongrijpbare manier voortborduurt op de gebeurtenissen in Als ik blijf. Het verhaal is ijzersterk, net als de schrijfstjl en het perspectief, maar de twee hoofdpersonen lijken ver weg en dat is jammer.

Titel: Wacht op mij (Where She Went)
Auteur: Gayle Forman
Serie: If I Stay #2
Uitgeverij: Moon
Aantal bladzijden: 256
Verschenen: juni 2015
Genre: young adult roman
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |